“Surely they shall not be moved forever: the righteous shall be in everlasting remembrance.” -- Psalms 112:6
Dear Mrs. & Mr. Santos/ Fernandez,
Our solicitous prayers and heartfelt condolences are with you, at this hour of grief. We know that your loss is irreplaceable or inconsolable but at the same time we are sure you must be very proud of your sons. Their actions were fearless, righteous and heroic.They have not only inspired us and numerous other youth all over the country but have truly ignited the fire of revolution amongst us.
In our country, if there is anything we are taught from birth that is to avoid confrontation. To look away, even when you know things aren’t right. We are molded to ignore, to not take chances with, to be selfish and to act cowardly. What we have learnt from your sons is that looking away is not the solution. It is as if we have lost our voices, our dignity, our self-respect, our conscience by repeatedly looking away each time we are faced with a situation. Nobody deserves to die for standing up for virtue. Reuben and Keenan perhaps achieved what God had planned through them, though it wasn’t the easy way. It’s now up to youth like us who witnessed this ordeal, to take inspiration from their sacrifice and work to get them justice and keep the pyre of fighting for justice burning.
We did not know you or your sons before Oct. 21, 2011, but whatever we learnt about them and their deeds is enough to familiarize us with them and their family. You have indeed nurtured true values of truthfulness, righteousness and “fighting for the right cause” amongst your children. We are proud of you and would like to assure you of our support for any peaceful protest or agitation that may be necessary to get justice to your loved ones.
We aren’t members of any political party or are not associated with the government or judiciary; we are the youth of Vasai - Virar, the suburbs of Mumbai. We are also known as the SVS (Swabhimani Vasaikar Sanghatana) which is a local social outfit that works to address the issues faced by local masses of Vasai. We are greatly touched and feel indebted to your son’s sacrifices, so this letter is just to assure you of our support.
If there is any activity, that you plan to get them the justice they deserve, please feel free to write to us at the below email id or contact us at the below details. We pray that their brave souls may rest in eternal peace.
Author: Ceasor Gonsalves
Team SVS
www.svsvasai.com
Email: svsvasai@gmail.com
Tuesday, November 8, 2011
Tuesday, September 13, 2011
अजून कळले नाही......
अजून कळले नाही......
मुला-सुना सारखे मज कुणी छळंले नाही!
का ठेवले मागे मजला अजून कळले नाही!
ती गेली निघुनी एकटी मजला मागे सोडूनी,
भोगतो मरणयातना आज, आधार कुणाचा नाही!
तिचे जाने देवा, का तेव्हा टळले नाही,
का ठेवले मागे मजला अजून कळले नाही!
मी पोरका एकटा, सोसतो तिच्या विना,
माझ्याच घरकुलात रडतो लाचार क्षणा क्षणा,
माझ्या म्हातारपणाचे ओझे मलाच कळले नाही,
का ठेवले मागे मजला अजून कळले नाही!
ज्या पुत्रास मी वाढविले ते माझे कधी न झाले,
पत्नीच्या पदरा आड मजला विसरून गेले!
या अजीब जीवनाचे फासे मज कळले नाही,
का ठेवले मागे मजला अजून कळले नाही!
भेटेल जेव्हा तिला कसे प्रेमगीत गाऊ?
कसे नाडले आपल्यांनी उत्तर कसे मी देऊ?
आपल्याच बापाशी त्यांचे नाते जुळले नाही,
का ठेवले मागे मजला अजून कळले नाही!
घे बोलवुनी सखे मजला आता तुझ्याकडे,
घुसमट होते माझी आपल्याच नात्यामध्ये,
माझ्या यातनात त्यांचे डोळे निथळले नाही,
का ठेवले मागे मजला अजून कळले नाही!
सचिन मेंडीस
मुला-सुना सारखे मज कुणी छळंले नाही!
का ठेवले मागे मजला अजून कळले नाही!
ती गेली निघुनी एकटी मजला मागे सोडूनी,
भोगतो मरणयातना आज, आधार कुणाचा नाही!
तिचे जाने देवा, का तेव्हा टळले नाही,
का ठेवले मागे मजला अजून कळले नाही!
मी पोरका एकटा, सोसतो तिच्या विना,
माझ्याच घरकुलात रडतो लाचार क्षणा क्षणा,
माझ्या म्हातारपणाचे ओझे मलाच कळले नाही,
का ठेवले मागे मजला अजून कळले नाही!
ज्या पुत्रास मी वाढविले ते माझे कधी न झाले,
पत्नीच्या पदरा आड मजला विसरून गेले!
या अजीब जीवनाचे फासे मज कळले नाही,
का ठेवले मागे मजला अजून कळले नाही!
भेटेल जेव्हा तिला कसे प्रेमगीत गाऊ?
कसे नाडले आपल्यांनी उत्तर कसे मी देऊ?
आपल्याच बापाशी त्यांचे नाते जुळले नाही,
का ठेवले मागे मजला अजून कळले नाही!
घे बोलवुनी सखे मजला आता तुझ्याकडे,
घुसमट होते माझी आपल्याच नात्यामध्ये,
माझ्या यातनात त्यांचे डोळे निथळले नाही,
का ठेवले मागे मजला अजून कळले नाही!
सचिन मेंडीस
Wednesday, March 9, 2011
आई, आम्हाला जगायचं होत.
Poem written on Mumbai Mirror Headline dated 08March 2011
Malad woman kills self, kids
आई, आम्हाला तू का मारलस? का ढकलून दिले टेरेस वरून?
आई, आम्हाला जगायचं होत. शाळेत जायच होत....हे विश्व पाहायचं होत.
आई, तू आमची जीवनयात्रा का संपवलीस?
आई, आजी जो ड्रेस आणला होता.. तो मला घालायचा होता उद्या..
रोहनदादाच्या वाढदिवसाला...पण आई....आता मी कधी घालू तो ड्रेस?
आई, खाली कोसळताना आम्हाला प्रचंड भीती वाटली.....
वाटल स्पायडरम्यान येईल आणि अलगद हातावर झेलून आम्हाल वाचवेल
पण पण आई, ....... स्पायडरम्यान आलाच नाही...
आई, सांग न..स्पायडरम्यान का आला नाही?
आई, जेव्हा आम्ही खाली आपटलो..प्रचंड लागले क्षणभर.......
नंतर नंतर काही कळलेच नाही....आई...आई...नंतर नंतर काही कळलेच नाही..
आई, आम्हाला तू का मारलस? का ढकलून दिले टेरेस वरून?
आई, आम्हाला जगायचं होत. शाळेत जायच होत....हे विश्व पाहायचं होत.
आई, तू आमची जीवनयात्रा का संपवलीस?
आई, काल शाळेतल्या आयुषचा खोडरबर चुकून माझ्या दप्तरात राहिलंय...
त्याला आज तो परत करायचा होता....
आई, त्याला वाटेल का ग कि मी खोडरबर चोरून देवबाप्पा कडे पळून गेलो?
आई, टेरेस वर राहिलेल्या दप्तरातला खोडरबर त्याला परत करशील का?
आई, सर्व मुलांच्या आई टेरेस वर नेऊन अशाच फेकून देतात का आपल्या मुलांना?
सांग न आई? सर्व मुलांच्या आई टेरेस वर नेऊन अशाच फेकून देतात का आपल्या मुलांना?
आई, आम्हाला तुझी आठवण येते... बोलाव ना परत आम्हाला टेरेस वर.....
Malad woman kills self, kids
आई, आम्हाला तू का मारलस? का ढकलून दिले टेरेस वरून?
आई, आम्हाला जगायचं होत. शाळेत जायच होत....हे विश्व पाहायचं होत.
आई, तू आमची जीवनयात्रा का संपवलीस?
आई, आजी जो ड्रेस आणला होता.. तो मला घालायचा होता उद्या..
रोहनदादाच्या वाढदिवसाला...पण आई....आता मी कधी घालू तो ड्रेस?
आई, खाली कोसळताना आम्हाला प्रचंड भीती वाटली.....
वाटल स्पायडरम्यान येईल आणि अलगद हातावर झेलून आम्हाल वाचवेल
पण पण आई, ....... स्पायडरम्यान आलाच नाही...
आई, सांग न..स्पायडरम्यान का आला नाही?
आई, जेव्हा आम्ही खाली आपटलो..प्रचंड लागले क्षणभर.......
नंतर नंतर काही कळलेच नाही....आई...आई...नंतर नंतर काही कळलेच नाही..
आई, आम्हाला तू का मारलस? का ढकलून दिले टेरेस वरून?
आई, आम्हाला जगायचं होत. शाळेत जायच होत....हे विश्व पाहायचं होत.
आई, तू आमची जीवनयात्रा का संपवलीस?
आई, काल शाळेतल्या आयुषचा खोडरबर चुकून माझ्या दप्तरात राहिलंय...
त्याला आज तो परत करायचा होता....
आई, त्याला वाटेल का ग कि मी खोडरबर चोरून देवबाप्पा कडे पळून गेलो?
आई, टेरेस वर राहिलेल्या दप्तरातला खोडरबर त्याला परत करशील का?
आई, सर्व मुलांच्या आई टेरेस वर नेऊन अशाच फेकून देतात का आपल्या मुलांना?
सांग न आई? सर्व मुलांच्या आई टेरेस वर नेऊन अशाच फेकून देतात का आपल्या मुलांना?
आई, आम्हाला तुझी आठवण येते... बोलाव ना परत आम्हाला टेरेस वर.....
Subscribe to:
Posts (Atom)