उन्हाळी सुट्टीच्या दिवसात आजही सोसाट्याचा वारा सुटला की मन गावातील हरवलेल्या चिंचेच्या झाडाचा शोध घेते. चिंचेचा पाऊस ओंजळीत घेताना जी श्रीमंती अनुभवायला मिळायची, त्याची सर आज पैशाच्या पावसाला येणार नाही.

चिंचेच्या बदल्यात बोरे, काजू, फुगे, भुईमुगाच्या शेंगा इत्यादी विकत घेताना येणारा आनंद आज मोठमोठ्या मालमत्ता विकत घेताना प्रत्येकाला गवसतं असेलंच असं नाही.

मुलांच्या उन्हाळी सुट्टीत आजही मन बालपणातील चिंचेच्या झाडाजवळ घुटमळते. गावातील झाडे गेली. चिंचा गेल्या. सुबत्ता आली, चिंता आल्या. पदोपदी चिंता वाहणारी नवी पिढी. दुर्भाग्य म्हणजे आईवडिलांच्या कुशीत शिरून चिंता हलक्या कराव्या तर कुठलंस अनामिक अवघडलेपणं आलेलं. वयाने मोठे झाल्याची किंमत म्हणा पाहीजे तर. अशा वेळी चिंचेच्या झाडाचा आधार घ्यावा का?