बोलकं कुटुंब !
त्या दिवशी सलून मध्ये मी केस कापण्यासाठी वाट पाहत बसलो होतो. काचेच्या भिंतीतून बाहेरची धावपळ दृष्टीस पडत होती. इतक्यात एक जोडपं साधारण ३ वर्षाच्या मुलाला घेऊन सलून समोर आलं. नवरा बाहेर तिथेच थांबून राहिला अन ती बाई मुलाला घेऊन सलून मध्ये शिरली. ती बाई हातवारे करून न्हाव्याला काहीतरी विचारात होती. न्हाव्याने तिला बोटाने एक तास अजून वेळ लागेल असे खुणाविले अन ती बाई मुलाला घेऊन बाहेर पडली. मी काचेपलिकडे नजर टाकली. त्या नवरा-बायकोमध्ये बोटांच्या खुणेने काही संवाद सुरु होता अन तो लहानगा मुलगा त्या दोघाकडे निरागसपणे पाहत होता.
मला त्यांच्याविषयी जाणून घेण्याची उत्सुकता निर्माण झाली. मी न्हाव्याकडे चौकशी केली अन कळले की ते नवरा-बायको जन्मजात मुके अन बहिरे आहेत आणि दोघांनाही हाताच्या खुणेची भाषा समजत असल्याने त्यांचे उत्तम चालले आहे. मग मला त्या मुलाविषयी जाणून घ्याव्यासे वाटले अन समजले की त्या मुलाला बोलता अन ऐकता येत होते. मन विचार करू लागले, दैव किती निष्ठुर अन चांगलेही आहे. दोन जीवांना जन्मजात बोलण्या अन ऐकण्यापासून वंचित केले अन त्यांच्याच पोटी सुधृढ बाळ जन्माला घातले. पुढे अजून एक विचार मनात आला, कोणती संवादाची भाषा असेल त्या कुटुंबात? मुके-बहिरे पालक अन आई-वडिलांच्या आवाजासाठी आसुरलेल लेकरू. आपल्या तान्हुल्या बालकाचे पहिले बोल ऐकण्यासाठी त्यांचे कान आसुरले असतील का? की ती संवेदनाचं त्यांच्यात नसेल? अन त्या निरागस बालकाच काय जग असेल? सारे विश्व एकमेकांशी संवाद साधत असताना आपले आई-वडील असे अबोल हातवारे करीत जगणारे, किती गूढ वाटत असेल त्या कोवळ्या मनाला?
कधी वाटल नव्हत, असंही असेल जगात एखादे कुटुंब, जिथे आई गात असेल मुके अंगाईगीत अन तान्हुल्याच्या डोळ्यातील अश्रूतून कळत असेल आईला त्याचा शांत हंबरडा. खरंच आपल जग किती वेगळ आहे, किती सोपे आहे. फक्त ऐकायचं तेव्हा आपण कान नसल्यासारखे करतो अन जिथे बोलायला हवं, तिथे मुग गिळून गप्प बसतो. असो, त्या दिवशी आपल्या मूक-बधिर दुनियेतील ते बोलकं कुटुंब खूप सांगून गेलं.
सचिन मेंडिस
त्या दिवशी सलून मध्ये मी केस कापण्यासाठी वाट पाहत बसलो होतो. काचेच्या भिंतीतून बाहेरची धावपळ दृष्टीस पडत होती. इतक्यात एक जोडपं साधारण ३ वर्षाच्या मुलाला घेऊन सलून समोर आलं. नवरा बाहेर तिथेच थांबून राहिला अन ती बाई मुलाला घेऊन सलून मध्ये शिरली. ती बाई हातवारे करून न्हाव्याला काहीतरी विचारात होती. न्हाव्याने तिला बोटाने एक तास अजून वेळ लागेल असे खुणाविले अन ती बाई मुलाला घेऊन बाहेर पडली. मी काचेपलिकडे नजर टाकली. त्या नवरा-बायकोमध्ये बोटांच्या खुणेने काही संवाद सुरु होता अन तो लहानगा मुलगा त्या दोघाकडे निरागसपणे पाहत होता.
मला त्यांच्याविषयी जाणून घेण्याची उत्सुकता निर्माण झाली. मी न्हाव्याकडे चौकशी केली अन कळले की ते नवरा-बायको जन्मजात मुके अन बहिरे आहेत आणि दोघांनाही हाताच्या खुणेची भाषा समजत असल्याने त्यांचे उत्तम चालले आहे. मग मला त्या मुलाविषयी जाणून घ्याव्यासे वाटले अन समजले की त्या मुलाला बोलता अन ऐकता येत होते. मन विचार करू लागले, दैव किती निष्ठुर अन चांगलेही आहे. दोन जीवांना जन्मजात बोलण्या अन ऐकण्यापासून वंचित केले अन त्यांच्याच पोटी सुधृढ बाळ जन्माला घातले. पुढे अजून एक विचार मनात आला, कोणती संवादाची भाषा असेल त्या कुटुंबात? मुके-बहिरे पालक अन आई-वडिलांच्या आवाजासाठी आसुरलेल लेकरू. आपल्या तान्हुल्या बालकाचे पहिले बोल ऐकण्यासाठी त्यांचे कान आसुरले असतील का? की ती संवेदनाचं त्यांच्यात नसेल? अन त्या निरागस बालकाच काय जग असेल? सारे विश्व एकमेकांशी संवाद साधत असताना आपले आई-वडील असे अबोल हातवारे करीत जगणारे, किती गूढ वाटत असेल त्या कोवळ्या मनाला?
कधी वाटल नव्हत, असंही असेल जगात एखादे कुटुंब, जिथे आई गात असेल मुके अंगाईगीत अन तान्हुल्याच्या डोळ्यातील अश्रूतून कळत असेल आईला त्याचा शांत हंबरडा. खरंच आपल जग किती वेगळ आहे, किती सोपे आहे. फक्त ऐकायचं तेव्हा आपण कान नसल्यासारखे करतो अन जिथे बोलायला हवं, तिथे मुग गिळून गप्प बसतो. असो, त्या दिवशी आपल्या मूक-बधिर दुनियेतील ते बोलकं कुटुंब खूप सांगून गेलं.
सचिन मेंडिस
No comments:
Post a Comment