हरवलेलं पाकीट
कालची घटना. ऑफिसवरून लवकर घरी निघालो. जोगेश्वरी स्टेशनला जिन्यावरून उतरून पुढे चालू लागलो. बाजूला उभा असलेल्या व्यक्तीने पाठीवरील Bag ची चेन उघडी असल्याचे सांगितले. मी Bag पाठीवरून खाली काढली. Bag च्या बाहेरील खिशाची चेन पूर्णपणे उघडी होती. मी Bag मध्ये हात घातला अन मला धक्का बसला. माझ्या Bag मधून माझे पाकीट चोरण्यात आले होते. पाकिटात पैसे नव्हते परंतु डेबिट अन क्रेडीट कार्ड, आधार कार्ड, PAN कार्ड, कार आणि बाईकचे RC कार्ड, ड्रायविंग लायसेन्स, रेल्वेचा पास अशी महत्वाची ओरिजिनल डोक्यूमेंट त्यात होती. मी घरी फोन करून पाकीट चुकून घरात असल्यास चेक करायला सांगितले परंतु घरी काही ते सापडले नाही. मग मी निराश होऊन परतीच्या प्रवासाला निघालो. डेबिट अन क्रेडीट कार्ड लॉक करणे गरजेचे होते परंतु माझ्याकडे नंबर नसल्याने मी मोबाइलवरून माझ्या सिटी बँकेच्या खात्यावरून तत्काळ पैसे कॅथोलिक बँकेत वळते केले.
मिरारोड निघून गेल्यावर माझा मोबाईल वाजला. पलीकडून एका तरुणाचा आवाज आला. त्याने 'सचिन मेंडिस' बोलता का असे विचारले. मी 'हो' असे उत्तर दिले. माझे पाकीट त्याला अंधेरी स्टेशनच्या बाहेर सापडले आहे असे त्याने सांगितले अन अंधेरीला यायला सांगितले. माझे पाकीट परत करण्यासाठी तो पाउण तास अंधेरीला थांबणार होता ह्याचे मला कौतुक वाटले. मी तत्काळ भायंदरला उतरून चर्चगेट गाडी पकडली. त्या मुलाने त्याचे नाव 'अमर' असे सांगितले होते. मी मोबाईलमध्ये 'अमर अंधेरी' असा त्याचा नंबर सेव केला. माझ्या जीवात जीव आला होता. आता मला गाडी अंधेरीला कधी पोहचते असे झाले होते. मी ट्रेनमधून अमरला फोन लावला आणि पाकिटातील ओरिजिनल डोक्यूमेंट सुरक्षित असल्याची खात्री करून घेतली. ट्रेन अंधेरीला पोहोचली अन त्याचा पुन्हा फोन आला. मी कुठे पोहचलो ह्याची त्याने चौकशी केली. मी त्याला गाडी अंधेरी स्टेशनला लागल्याचे सांगितले, त्याने मला त्याच प्लेटफॉर्मवर सरकत्या जिन्याच्या खाली उभे राहायला सांगितले अन तो तिथेच येईल असे कळवले. मी स्टेशनला उतरून सरकत्या जिन्याच्या बाजूला उभा राहिलो. काही मिनिटाने एक काळा, शिडशिडीत २५ वर्षाचा तरुण माझ्या समोर आला अन त्याने 'सचिन सर' अशी हाक दिली. मी त्या तरुणाला मिठी मारली अन त्याचे आभार मानले. त्याने पाकीट माझ्या हातात सोपवले. माझ्या पाकिटातील विजिटिंग कार्डवर माझा मोबाईल नंबर होता त्यावरून त्याने मला संपर्क केला होता. त्याची चौकशी केली. कोणत्या तरी छोट्या कंपनीत तो ऑफिसबॉय म्हणून काम करीत होता अन काही कामानिमित्त तो अंधेरीला आला होता. मला त्या अशिक्षित तरुणाच्या प्रामाणिकपानाचे अन विशेषकरून परोपकाराचे कौतुक वाटले. मी खिशातून ५०० रुपयाची नोट काढून त्याच्या हातात ठेवली अन माझे विजिटिंग कार्ड त्याकडे दिले. त्याला उशीर झाला होता. त्याने 'मी निघतो' असे म्हटले अन तो पाठी फिरला. अमर च्या रूपाने मला एक सुखद अनुभव मिळाला होता.
रात्री घरी गेल्यावर घरच्यांना हि घटना सांगितली. ह्या दुनियेत अशी चांगली माणसे आहेत ह्याबद्दल आनंद व्यक्त केला. मनात आले अमरच्या मोबाईलवर फोन करून त्याच्या आईशी बोलावं अन तिच्या गुणी मुलाचे कौतुक कराव. मी अमरला फोन लावला. म्हटलं 'घरात कोण असते तुझ्या'. 'मी आणि माझा भाऊ, आम्ही दोघेचं असतो' अमरने उत्तर दिले. 'अन आई-बाबा, माझा पुढचा प्रश्न'. पुढून थंड उत्तर आले,' आई-बाबा लहानपणीच वारले'. मला खूप वाईट वाटले. आई-बाबाच्या मायेला पारखी झालेली हि अल्पशिक्षित मुले किती सुंदर आहेत, असे मनोमन वाटले. मी फोन ठेवण्या अगोदर अजून एक प्रश्न केला 'अमर, पाकीट सापडल्यावर तुला परत करावेसे का वाटले'? त्याने उत्तर दिले,' सर, काही महिन्यागोदर खोली पाहण्यासाठी मी विरारला आलो होतो, घरून निघाल्यावर मी ATM मधून महिन्याचा ७ हजार पगार काढून पाकिटात टाकला अन ट्रेन मध्ये चढलो. विरार स्टेशनाला उतरल्यावर लक्षात आले कि पाकीट चोरीला गेले आहे. पूर्ण महिन्याचा पगार क्षणात निघून गेला होता. मी खूप शोधाशोध केली परंतु पाकीट मिळाले नाही. मला पाकीट हरवल्याचे दुक्ख माहीत आहे, म्हणून तुमचे पाकीट सापडल्यावर मी तुम्हाला संपर्क केला'.
अमरचे बोलणे ऐकून मी स्तब्ध झालो होतो. त्याच्या हरवलेल्या पाकिटाचे दुक्ख माझ्या सापडलेल्या पाकिटाच्या आनंदापेक्षा नक्कीच जास्त होते. मी त्याला त्याचे पाकीट परत मिळवून देऊ शकणार नव्हतो, परंतु माझ्या ओळखीने त्याच्यासाठी चांगली नोकरी तरी नक्कीच शोधू शकत होतो. मी त्याला वचन दिले, 'मित्रा, मी तुझे काम करतो'. मला त्याला पगाराने भरलेले नवीन पाकीट दयायचे आहे. सुरुवात केली आहे.
कालची घटना. ऑफिसवरून लवकर घरी निघालो. जोगेश्वरी स्टेशनला जिन्यावरून उतरून पुढे चालू लागलो. बाजूला उभा असलेल्या व्यक्तीने पाठीवरील Bag ची चेन उघडी असल्याचे सांगितले. मी Bag पाठीवरून खाली काढली. Bag च्या बाहेरील खिशाची चेन पूर्णपणे उघडी होती. मी Bag मध्ये हात घातला अन मला धक्का बसला. माझ्या Bag मधून माझे पाकीट चोरण्यात आले होते. पाकिटात पैसे नव्हते परंतु डेबिट अन क्रेडीट कार्ड, आधार कार्ड, PAN कार्ड, कार आणि बाईकचे RC कार्ड, ड्रायविंग लायसेन्स, रेल्वेचा पास अशी महत्वाची ओरिजिनल डोक्यूमेंट त्यात होती. मी घरी फोन करून पाकीट चुकून घरात असल्यास चेक करायला सांगितले परंतु घरी काही ते सापडले नाही. मग मी निराश होऊन परतीच्या प्रवासाला निघालो. डेबिट अन क्रेडीट कार्ड लॉक करणे गरजेचे होते परंतु माझ्याकडे नंबर नसल्याने मी मोबाइलवरून माझ्या सिटी बँकेच्या खात्यावरून तत्काळ पैसे कॅथोलिक बँकेत वळते केले.
मिरारोड निघून गेल्यावर माझा मोबाईल वाजला. पलीकडून एका तरुणाचा आवाज आला. त्याने 'सचिन मेंडिस' बोलता का असे विचारले. मी 'हो' असे उत्तर दिले. माझे पाकीट त्याला अंधेरी स्टेशनच्या बाहेर सापडले आहे असे त्याने सांगितले अन अंधेरीला यायला सांगितले. माझे पाकीट परत करण्यासाठी तो पाउण तास अंधेरीला थांबणार होता ह्याचे मला कौतुक वाटले. मी तत्काळ भायंदरला उतरून चर्चगेट गाडी पकडली. त्या मुलाने त्याचे नाव 'अमर' असे सांगितले होते. मी मोबाईलमध्ये 'अमर अंधेरी' असा त्याचा नंबर सेव केला. माझ्या जीवात जीव आला होता. आता मला गाडी अंधेरीला कधी पोहचते असे झाले होते. मी ट्रेनमधून अमरला फोन लावला आणि पाकिटातील ओरिजिनल डोक्यूमेंट सुरक्षित असल्याची खात्री करून घेतली. ट्रेन अंधेरीला पोहोचली अन त्याचा पुन्हा फोन आला. मी कुठे पोहचलो ह्याची त्याने चौकशी केली. मी त्याला गाडी अंधेरी स्टेशनला लागल्याचे सांगितले, त्याने मला त्याच प्लेटफॉर्मवर सरकत्या जिन्याच्या खाली उभे राहायला सांगितले अन तो तिथेच येईल असे कळवले. मी स्टेशनला उतरून सरकत्या जिन्याच्या बाजूला उभा राहिलो. काही मिनिटाने एक काळा, शिडशिडीत २५ वर्षाचा तरुण माझ्या समोर आला अन त्याने 'सचिन सर' अशी हाक दिली. मी त्या तरुणाला मिठी मारली अन त्याचे आभार मानले. त्याने पाकीट माझ्या हातात सोपवले. माझ्या पाकिटातील विजिटिंग कार्डवर माझा मोबाईल नंबर होता त्यावरून त्याने मला संपर्क केला होता. त्याची चौकशी केली. कोणत्या तरी छोट्या कंपनीत तो ऑफिसबॉय म्हणून काम करीत होता अन काही कामानिमित्त तो अंधेरीला आला होता. मला त्या अशिक्षित तरुणाच्या प्रामाणिकपानाचे अन विशेषकरून परोपकाराचे कौतुक वाटले. मी खिशातून ५०० रुपयाची नोट काढून त्याच्या हातात ठेवली अन माझे विजिटिंग कार्ड त्याकडे दिले. त्याला उशीर झाला होता. त्याने 'मी निघतो' असे म्हटले अन तो पाठी फिरला. अमर च्या रूपाने मला एक सुखद अनुभव मिळाला होता.
रात्री घरी गेल्यावर घरच्यांना हि घटना सांगितली. ह्या दुनियेत अशी चांगली माणसे आहेत ह्याबद्दल आनंद व्यक्त केला. मनात आले अमरच्या मोबाईलवर फोन करून त्याच्या आईशी बोलावं अन तिच्या गुणी मुलाचे कौतुक कराव. मी अमरला फोन लावला. म्हटलं 'घरात कोण असते तुझ्या'. 'मी आणि माझा भाऊ, आम्ही दोघेचं असतो' अमरने उत्तर दिले. 'अन आई-बाबा, माझा पुढचा प्रश्न'. पुढून थंड उत्तर आले,' आई-बाबा लहानपणीच वारले'. मला खूप वाईट वाटले. आई-बाबाच्या मायेला पारखी झालेली हि अल्पशिक्षित मुले किती सुंदर आहेत, असे मनोमन वाटले. मी फोन ठेवण्या अगोदर अजून एक प्रश्न केला 'अमर, पाकीट सापडल्यावर तुला परत करावेसे का वाटले'? त्याने उत्तर दिले,' सर, काही महिन्यागोदर खोली पाहण्यासाठी मी विरारला आलो होतो, घरून निघाल्यावर मी ATM मधून महिन्याचा ७ हजार पगार काढून पाकिटात टाकला अन ट्रेन मध्ये चढलो. विरार स्टेशनाला उतरल्यावर लक्षात आले कि पाकीट चोरीला गेले आहे. पूर्ण महिन्याचा पगार क्षणात निघून गेला होता. मी खूप शोधाशोध केली परंतु पाकीट मिळाले नाही. मला पाकीट हरवल्याचे दुक्ख माहीत आहे, म्हणून तुमचे पाकीट सापडल्यावर मी तुम्हाला संपर्क केला'.
अमरचे बोलणे ऐकून मी स्तब्ध झालो होतो. त्याच्या हरवलेल्या पाकिटाचे दुक्ख माझ्या सापडलेल्या पाकिटाच्या आनंदापेक्षा नक्कीच जास्त होते. मी त्याला त्याचे पाकीट परत मिळवून देऊ शकणार नव्हतो, परंतु माझ्या ओळखीने त्याच्यासाठी चांगली नोकरी तरी नक्कीच शोधू शकत होतो. मी त्याला वचन दिले, 'मित्रा, मी तुझे काम करतो'. मला त्याला पगाराने भरलेले नवीन पाकीट दयायचे आहे. सुरुवात केली आहे.
No comments:
Post a Comment