खारी...!!
कुणाला वाटेल खारी हा काही लेखनाचा विषय होऊ शकत नाही. कालपर्यंत मलाही तसं वाटत होते पण काल ट्रेनमध्ये 'प्रेमाची गोष्ट' चित्रपट बघत असताना चित्रपटाचा नायक अतुल कुलकर्णी चहामध्ये 'खारी' बुडवून खाताना बघितला अन 'खारी' मध्ये मला लिखाणाचा विषय सापडला.
लहानपणापासून आपल्या सर्वांची खारीबरोबर दोस्ती आहे. त्यातल्या त्यात जीरा खारी आपल्याला लय भारी वाटते. पूर्वीपासून गावात येणारे पाववाले खारी घेऊन यायचे नंतर तांब्या-पितळीच्या वस्तूच्या बदल्यात बेकरी पदार्थ देणारे विक्रेते खारी घेऊन दारोदारी येऊ लागले. आता नाक्यावरील दुकानावर पिशवीबंद केलेल्या लोकल अन नामांकित कंपनीच्या 'खारी' मिळतात.
तेव्हाच्या काळात बहुतेक लोकांची ऐपत पाव घेण्याची असायची त्यामुळे रोज खारी खाण्याचे भाग्य थोड्याच श्रीमंत लोकांना मिळायचं. घरी कुणी आजारी असल्यास किव्हा पाहुणे मंडळी आल्यास खारी आणली जायची पण तिचा मान ग्लुकोजच्या बिस्कीटनंतरच. शाळेत असतना काही धड्यामध्ये अमुकाने 'खारीचा वाटा उचलला' असा उल्लेख असायचा तेव्हा वाटायचं साल्या ह्या माणसाने सर्वात जास्त खारी खाल्ली असणार, आज त्या गोष्टी आठवल्या कि स्वतःचे हसू येते.
चहाशिवाय खारी म्हणजे थंडी नसलेला ख्रिसमस. चहा नसेल तर खारीला बिलकुल मजा नाही. गरम गरम चहामध्ये फुगलेल्या खारीचा तुकडा बुडवायचा अन हळूच तोंडात खारी कोंबायची. नरम अन गरम झालेली वेगवेगळ्या पापुद्र्याची खारी जीभीवर चाखताना मजाच अवर्णनीय! कधी कधी चहात बुडवलेली खारी धोका द्यायची, अर्धी हातात तर अर्धी चहात बुडी मारायची. चहा गरम असल्याने बोट घालून बुडलेली खारी काढायला त्रास व्हायचा अन मग चहा थंड होईपर्यंत वाट पहावी लागायची. जीराखारी बुडवून खात असताना खारीवरील जीरा सुटून चहाच्या पृष्ठभागावर तरंगत राहायचा ज्यामुळे चहाचे सौदर्य विद्रूप व्हायचं. शेवटी चहा थोडा थंड झाल्यावर पीत असताना तळाशी राहिलेली व नरम झालेली खारी तोंडात यायची अन हरवलेले कोकरू सापडल्याचा आनंद व्हायचा. काही वेळेला चहा संपूनही काही नरम खारी तळाला राहायची जी नंतर बोटाने कपामधून खरवडून काढली जायची.
बालपण मागे सरून आता मोठे झालो असलो तरीही खारीची दोस्ती सुटली नाही. दुनिया बदलली तशी खारीनेही आपल रूप अन चंव बदलली. साध्याची मस्का, जीरा, तिखट अशी चव तर रूपामध्ये बो टाय सारखी ट्विस्ट केलेली किव्हा साखर पेरलेली घोड्याच्या नालेच्या आकाराची खारी आता घरी यायला लागली. आजारी माणसाला खारी अन लेमनची बाटली दिल्याने त्याच्या प्रकृतीमध्ये काय सुधारणा घडते हे मला अजून न सुटलेले कोडे आहे. खारीवर हे एक ललित लिहून आपल्या समाजावतीने तिला धन्यवाद देण्यात मी 'खारीचा वाटा' उचलला ह्यात मला आनंद वाटतो.
सचिन मेंडीस
कुणाला वाटेल खारी हा काही लेखनाचा विषय होऊ शकत नाही. कालपर्यंत मलाही तसं वाटत होते पण काल ट्रेनमध्ये 'प्रेमाची गोष्ट' चित्रपट बघत असताना चित्रपटाचा नायक अतुल कुलकर्णी चहामध्ये 'खारी' बुडवून खाताना बघितला अन 'खारी' मध्ये मला लिखाणाचा विषय सापडला.
लहानपणापासून आपल्या सर्वांची खारीबरोबर दोस्ती आहे. त्यातल्या त्यात जीरा खारी आपल्याला लय भारी वाटते. पूर्वीपासून गावात येणारे पाववाले खारी घेऊन यायचे नंतर तांब्या-पितळीच्या वस्तूच्या बदल्यात बेकरी पदार्थ देणारे विक्रेते खारी घेऊन दारोदारी येऊ लागले. आता नाक्यावरील दुकानावर पिशवीबंद केलेल्या लोकल अन नामांकित कंपनीच्या 'खारी' मिळतात.
तेव्हाच्या काळात बहुतेक लोकांची ऐपत पाव घेण्याची असायची त्यामुळे रोज खारी खाण्याचे भाग्य थोड्याच श्रीमंत लोकांना मिळायचं. घरी कुणी आजारी असल्यास किव्हा पाहुणे मंडळी आल्यास खारी आणली जायची पण तिचा मान ग्लुकोजच्या बिस्कीटनंतरच. शाळेत असतना काही धड्यामध्ये अमुकाने 'खारीचा वाटा उचलला' असा उल्लेख असायचा तेव्हा वाटायचं साल्या ह्या माणसाने सर्वात जास्त खारी खाल्ली असणार, आज त्या गोष्टी आठवल्या कि स्वतःचे हसू येते.
चहाशिवाय खारी म्हणजे थंडी नसलेला ख्रिसमस. चहा नसेल तर खारीला बिलकुल मजा नाही. गरम गरम चहामध्ये फुगलेल्या खारीचा तुकडा बुडवायचा अन हळूच तोंडात खारी कोंबायची. नरम अन गरम झालेली वेगवेगळ्या पापुद्र्याची खारी जीभीवर चाखताना मजाच अवर्णनीय! कधी कधी चहात बुडवलेली खारी धोका द्यायची, अर्धी हातात तर अर्धी चहात बुडी मारायची. चहा गरम असल्याने बोट घालून बुडलेली खारी काढायला त्रास व्हायचा अन मग चहा थंड होईपर्यंत वाट पहावी लागायची. जीराखारी बुडवून खात असताना खारीवरील जीरा सुटून चहाच्या पृष्ठभागावर तरंगत राहायचा ज्यामुळे चहाचे सौदर्य विद्रूप व्हायचं. शेवटी चहा थोडा थंड झाल्यावर पीत असताना तळाशी राहिलेली व नरम झालेली खारी तोंडात यायची अन हरवलेले कोकरू सापडल्याचा आनंद व्हायचा. काही वेळेला चहा संपूनही काही नरम खारी तळाला राहायची जी नंतर बोटाने कपामधून खरवडून काढली जायची.
बालपण मागे सरून आता मोठे झालो असलो तरीही खारीची दोस्ती सुटली नाही. दुनिया बदलली तशी खारीनेही आपल रूप अन चंव बदलली. साध्याची मस्का, जीरा, तिखट अशी चव तर रूपामध्ये बो टाय सारखी ट्विस्ट केलेली किव्हा साखर पेरलेली घोड्याच्या नालेच्या आकाराची खारी आता घरी यायला लागली. आजारी माणसाला खारी अन लेमनची बाटली दिल्याने त्याच्या प्रकृतीमध्ये काय सुधारणा घडते हे मला अजून न सुटलेले कोडे आहे. खारीवर हे एक ललित लिहून आपल्या समाजावतीने तिला धन्यवाद देण्यात मी 'खारीचा वाटा' उचलला ह्यात मला आनंद वाटतो.
सचिन मेंडीस
No comments:
Post a Comment