कुपारी बाजीगर

पंधरा वर्षापूर्वी त्याची कंपनी बंद झाली. त्याने दुसरीकडे नोकरीसाठी प्रयत्न केले. परंतु वाढलेले वय , कमी शिक्षण अन बदलेली परिस्थिती ह्यामुळे नोकरी काही मिळाली नाही. संपूर्ण कुटुंब त्याच्यावर अवलंबून. मुलांची शिक्षण बाकी होती. वयाच्या ५० शी मध्ये त्याच्यासमोर फक्त काळोख होता. ३-४ महिने कसेबसे त्याने काढले परंतु पैशाचं सोंग घेता येणं जास्त दिवस शक्य नव्हतं.

त्याने बायकोला मनातला विचार बोलून दाखवला. बायको हिरमुसली. चांगल्या कंपनीत काम केलेला आपला नवरा लोकांच्या वाडीतला भाजीमाल दादरला नेऊन विकणार? माहेरची मंडळी काय म्हणेल, गावातली लोक हसतील का? पण तो निर्णयावर ठाम होता.

त्याने स्वताच्या वाडीत मेहनत करायला सुरुवात केली. पण तुटपुंज्या जमिनीच्या तुकड्यावर जास्त माल पिकवणे शक्य नव्हते. मग त्याने गावातील काही पडीक जमीन भाडेतत्वावर (अर्धल) घेवून कसायला सुरुवात केली. सुरुवातीला अक्षरश: ढोर मेहनत केली. दादर मार्केटचा अभ्यास केला. आपल्या कडून विकत घेतलेली तुळस पुढे कुठे जाते, ह्याचा माग काढला. मधल्या दलालांना बाजूला ठेवून शेवटच्या मोठ्या गिर्हाकाकडे पोहचण्यात त्याला यश मिळाल.. इथून त्याच नशीब फिरलं. घरात पैशाचा ओघ वाढू लागला. पण मेहनत थांबली नाही.
जी जमीन भाडेतत्वावर (अर्धल) घेवून तो कसत होता त्यातली काही जमीन त्याने २ पैसे देवून खरेदी केली. तिथचं त्याच घर उभ राहिलं.

आज मुलं उच्चशिक्षण घेवून मार्गी लागली आहेत. दरवर्षी नवीन देशाचं पर्यटन होते. बँक खात्यात एखाद करोड जमा आहेत. सध्या एका आयुर्वेदिक कंपनीबरोबर औषधी तुळशी बद्दल बोलणी चालू आहे. काल रस्त्यात भेटले तेव्हा विषय निघाला. मी म्हटलं 'तुमच्यावर लिहायला पाहीजे'. त्यांनी हात जोडले, म्हणाले 'मला मोठं करू नकोस, जमलं तर आपण टाकलेल्या शेतीला मोठं कर, पोरांना म्हणांव छोटी नोकरी करण्यापेक्षा ३-४ जण एकत्र येऊन शेती करा, जे माझ्या सारख्या कमी शिकलेल्या माणसाला जमलं, ते नव्या पिढीतल्या उच्चशिक्षितांना का जमणार नाही?' मी पर्याय नव्हता म्हणून ह्या धंद्यात आलो, तुम्ही संधी म्हणून या'.

मी काही बोललो नाही, मला तो कुपारी बाजीगर वाटला, परिस्थितीशी हरून पुन्हा जिंकलेला.

सचिन मेंडिस
-------------------------------------

( कृपया ही गोष्ट आपल्या तरूणांबरोबर शेअर करा. एखादा कुणीतरी प्रेरणा घेऊन प्रगती करेल.)